1. Home
  2. Corona verhalen
  3. Het verhaal van Lonneke: Ik accepteer dat de situatie nu zo is

Het verhaal van Lonneke: Ik accepteer dat de situatie nu zo is

7 7 minuten lezen
Overzicht
  • 4 reacties
  • 0 vind ik leuks
Geplaatst door Amy op 14 april 2020
De coronacrisis heeft impact op iedereen die in zorg en welzijn werkt. Veel professionals maken deze weken overuren, terwijl anderen het nu juist rustiger hebben. En sommigen moeten hun werk zelfs op een compleet andere manier uitvoeren. Dat geldt ook voor Lonneke. Zij is ZZP’er en ouderenpsychiater in de GGZ. Ik ben Amy. En ik werk op de redactie van PGGM&CO. Afgelopen week ging ik in gesprek met Lonneke over hoe haar werk verandert tijdens de coronacrisis.

Ik ben nu vooral heel veel aan het bellen


Hoe verandert jouw dagelijks werk door de coronacrisis? “Voor de coronacrisis zag ik 5 patiënten per dag. Nu zie ik 3 – soms 4 – patiënten per week”, zegt ze. “Ik ben vooral veel aan de telefoon. Ik gebruik videobellen als het lukt. Sommige patiënten vinden dat lastig en dan werkt bellen ook heel goed. Ik heb nu ook meer contact via de mail.”

Zelfs in een telefoongesprek merk ik hoe het met een patiënt gaat


Hoe is dat voor jou? Dat je nu vooral belt met patiënten? “Ik verbaas me dus steeds dat het op deze manier zo goed lukt. Lichaamstaal is belangrijk in mijn beroep. In gesprekken kijk ik altijd naar hoe iemand erbij zit. Hoe iemand kijkt en zich beweegt. Maar zelfs in telefoongesprekken kan ik aan de manier waarop patiënten reageren heel erg veel merken. Dus dat gaat goed.”

Kwetsbare patiënten vinden het lastiger om een nieuw ritme te vinden


Ik kan me voorstellen dat bellen niet in alle situaties kan. Hoe ga je daarmee om? “Bellen gaat inderdaad vooral goed als patiënten wat gezonder zijn. Wij kunnen hen telefonisch heel goed helpen om een nieuw ritme te vinden. Maar we hebben ook patiënten die kwetsbaarder zijn. Hen moeten we wel echt beter in de gaten houden. Voor hen valt er veel weg. Zo hebben zij nu geen dagbesteding en vinden ze het veel lastiger om structuur aan te brengen. Met hen bellen we veel meer. En sommige patiënten kunnen we echt niet helpen over de telefoon. Dus daar gaan we wel langs. We houden dan zoveel mogelijk afstand.”

Ik maak me zorgen over hoelang dit nog gaat duren


Maak je je zorgen? “Ik maak me vooral zorgen over hoelang dit gaat duren. En wat voor gevolgen dat heeft voor onze patiënten. Nu gaat het nog wel. Maar ik maak me bijvoorbeeld zorgen over een patiënt die eigenlijk zo snel mogelijk elektroshocktherapie nodig heeft. Zij zit in een zware depressie en is ernstig ziek. Voor die therapie is nogal wat nodig. Denk aan een anesthesist en beademingsapparatuur. Door corona kan die behandeling nu niet doorgaan.”

Het is goed voor ons als gezin. Je brengt veel meer tijd met elkaar door.


Wat helpt jou in deze tijd? “Ik accepteer dat de situatie nu zo is”, vertelt ze. “Dat helpt wel. En natuurlijk is het wennen: Het hele gezin is thuis en iedereen heeft een eigen werkplek. Het is wel heel goed voor de verbinding in ons gezin. Je brengt veel meer tijd met elkaar door. Al zorgt het ook voor uitdagingen hoor. De dochter van mijn vriend is 11. En ik vind het steeds lastiger om haar structuur te bewaken nu ze niet naar school gaat. Ik zal vast niet de enige zijn!”

Reageren

Reageer hieronder op het artikel. Je ingevulde voornaam is te zien bij je reactie.

Dit formulier is beveiligd met reCAPTCHA en Google's Privacybeleid en Servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Reactie

  • Ed van Hamburg
    Hallo, Zo herkenbaar dit verhaal. Ik werk als SPV voor de GGZ Delfland binnen een team voor ambulante zorg aan Ouderen maar ook dan is de situatie zo dat ook ik veel meer aan het bellen ben met patiënten. Er zijn er die je niet willen ontvangen thuis en ook angstig zijn om naar de poli te komen. Als er dan geen noodzaak is tot face to face contact respecteren wij de wens van de patiënt om telefonisch contact te hebben. Een enkeling wil wel beeldbellen. Ook dat geeft een heel andere sfeer aan het gesprek, merk ik. Al zie je dan wel gelaatsuitdrukkingen. Wat ik wel opvallend vind is dat de aanmeldingen van ouderen richting onze poli eigenlijk zo'n beetje aan het opdrogen zijn. En daar geloof ik nou niets van. Ik krijg het gevoel dat de werklast/werkdruk na de corona crisis enorm zal toenemen. Maar goed, dat valt niet te voorkomen, vrees ik. groeten Ed
  • Hersenletsel-uitleg.nl
    Het is mooi te horen dat bellen en beeldbellen een uitkomst is voor velen in corona tijd, maar wij horen van onze achterban met hersenletsel veelal terug dat dit veel vergt van het brein. Natuurlijk verschilt elk letsel van elkaar maar we horen nu van een opvallen grote groep mensen terug dat beeldbellen met ambulante (individuele begeleider) te veel vergt. Beeldbellen lijkt op multitasken ten opzichte van het gewoon praten met iemand in een ruimte. Het vergt meer van het concentratievermogen en andere executieve functies die vaak al aangedaan zijn. Hier zijn overigens al studies naar gedaan o.a door T. Nijboer et al, Utrecht. Er komen ook teveel prikkels binnen. Vaak ziet diegene ook zichzelf en wordt afgeleid door het eigen uiterlijk, een lok haar die scheef zit of de achtergrond van de beeldbeller- de boekenkast-(welke boeken leest ze?) ze zien hun hulpverlener in een andere context dan bij zichzelf thuis. Een van onze leden uit de achterban zei : "er gebeurt dan veel te veel qua geluid en bewegen. Ik heb dan vrij snel kortsluiting in mn hoofd". Een ander benoemde dat het beeldscherm de factor is dat ze qua visuele overprikkeling niet aan kan. https://www.overprikkeling.com/wat-is-overprikkeling Ook telefoneren lijkt voor velen lastiger omdat ze zich, wat betreft de begeleiding op afstand, moeizaam kunnen concentreren op taken zoals het opbergen van de administratie telefonisch. en het gegidst worden naar een specifieke map waar het in opgeborgen moet worden. Telefoneren voor ontspanning is zo anders dan dat je je moet concentreren op je hulpverlener die met jou taken gaat doen. Het is te hopen dat beeldbellen zich NIET nestelt als optie voor hulpverlening- voor veel mensen met hersenletsel - is het geen goede optie. Het is in tijden van nood misschien een schamele vervanging, maar zeker geen win win situatie om te behouden. Soms is mailen nog beter als iemand het op eigen tempo en tijd kan lezen en beantwoorden. https://www.hersenletsel-uitleg.nl/gevolgen/niet-zichtbare-gevolgen/cognitieve-gevolgen We hebben met onze achterban te doen. Het zijn zware tijden voor hen. Mantelzorg en begeleiding valt vaak weg of is minimaal via de optie bellen of beeldbellen.
  • Nico Hartog
    Zelf ben ik 80 jaar, gezond en woon nog goed zelfstandig. De ouderenbonden pleitten ervoor gelimliteerd bezoek toe te laten in zorgcentra met als argument, dat kwaliteit van leven voor kan gaan op alleen puur behoud van leven. Dat onderschrijf ik. Ten koste van alles het leven willen behouden is strijdig met mijn levenswaardering. Dat zou ook voor mijzelf kunnen gelden. Ik ben zelf professioneel hulpverlener geweest en kan me het werk van Lonneke overigens goed voorstellen.
  • Mevr. R. Janssen
    Ik ben al een aantal jaren met pensioen, maar ik heb veel respect voor de zorgmedewerkers die de Corona behandelen. En de verpleeghuizen medewerkers wil ik een hart onder de riem steken, want zij hebben ook veel werk te verstouwen. Ik hoop dat zij inmiddels ook beschermende kleding en mondkapjes hebben. Veel sterkte allemaal.