Hulp inschakelen: we wilden er emotioneel voor mijn zusje zijn

Waarom een bewindvoerder?

Allereerst wist ik dat mantelzorgers vaak pas laat hulp inschakelen. Dit wilde ik voorkomen. Daarnaast vond ik de keuze voor een bewindvoerder belangrijk omdat ik vanuit mijn eigen ervaring in de zorg wist dat het een lang en intensief traject zou worden. Als broers en zussen vonden we het belangrijk dat wij er op emotioneel vlak voor mijn zusje konden zijn. Door het financiële stuk, en daarnaast ook andere professionele hulp uit handen te geven wisten we dat we deze emotionele zorg langer zouden kunnen volhouden

Mentorschap wilde we in de familie houden

Via de bewindvoerder werd de procedure van bewindsvoering en mentorschap gestart. Een mentor neemt beslissingen over de verzorging, verpleging, behandeling en begeleiding van de betrokkene. We moesten schriftelijk bevestigen dat we akkoord waren met bewindsvoering en mentorschap. Mentorschap wilde we wel in de familie houden. Dat werd ik, want ik had de tijd en was bij alle overleggen betrokken. Ik heb het geaccepteerd, onder voorwaarde dat de anderen naar vermogen zouden helpen. Mijn op 1 na jongste zus die close is met mijn jongste zus, staat daar onvoorwaardelijk achter en doet samen met mij het eigenlijke mentorschap. Familieoverleg over dit soort zaken doen we altijd zonder aanhang, een leerproces uit het verleden rondom moeder.

Praktische zaken

Toen dit deel rond was zaten we met een huurhuis dat ontruimd moest worden, een hond die inmiddels bij een broer woonde (en gelukkig mocht blijven), een auto die verkocht moest worden en andere praktische zaken. Ik ben blij dat er een bewindvoerder was die daar mee hielp. Zo hebben wij zelf het huis ontruimd, maar was hij verantwoordelijk voor de controle en het contact met de woningcorporatie. Ook de verkoop van de auto kon veilig over de heg. Verder is er nu een aparte rekening waar wat zakgeld op komt, zodat we kleding kunnen kopen en heb ik een taxipasje geregeld via de WMO.

Als ze ziek is, dan laat je alles vallen

Mijn zus woont nu in een ander verpleeghuis voor mensen met NAH. Er wonen 6 mensen, die een eigen slaapkamer hebben en een gezamenlijke woonkamer. Hier voelt ze zich thuis. We komen 1 keer per week bij haar. Mijn op 1 na jongste zus en ik wisselen elkaar elke week af, en de rest komt meestal 1 keer per maand. Op deze manier is het bezoek regelmatig en gespreid.

Als ze ziek is, dan laat je alles vallen en sta je er weer. Laatst had ze een ontsteking in haar kaak en dus ben ik met haar naar de kaakchirurg geweest.

Het beste voor haar

Ons doel is om het haar zo comfortabel mogelijk te maken, genoeg genietmomenten te hebben en zo min mogelijk in het medisch circuit te zijn. Daarbij maak ik gebruik van mijn professionele kennis samen met de compassie die ik als zus heb. Maar de uitzichtloosheid voor haar en het toenemen van de beperkingen vliegt je soms naar de strot.

Wat ik heb geleerd

Ik heb geleerd dat ik niemand kan verplichten om op bezoek te gaan. Sommige mensen vinden het lastig om contact te maken en vinden de achteruitgang te heftig. Verwijten helpt niet. Ik heb geleerd om bespreekbaar te houden wat lastig is, en een complimentje te geven als men wel op bezoek komt.

Verder heb ik geleerd dat het belangrijk is om een paar vaste momenten voor mezelf te hebben in de week. Zo ga ik 2 keer sporten en in de winter volg ik een schildercursus (ik kan helemaal niet schilderen, maar dat maakt niet uit. Je moet iets doen uit je comfortzone en in een groep). Verder is er natuurlijk vrijwilligerswerk, vooral dicht bij huis.

Lees hier mijn eerste blog waarin ik vertel hoe wij als gezin mantelzorger werden van mijn zusje.

- Nel