Hulp vragen, ik vind het ontzettend moeilijk!

''U hoort van mij''

"Als uw man eens wil wandelen, dan hoor ik het wel. Ik kom hier vaak genoeg langs. U roept maar." Een buurman van om de hoek spreekt me aan. Ik ben in de tuin bezig om het gras dat Gert net gemaaid heeft, bij elkaar te harken en in een mand te doen. "Een mooi aanbod, bedankt. Mocht Gert zin in een wandelingetje hebben, dan hoort u van mij."

Hoe lang is dit gesprek alweer geleden? Maanden? Het is nog altijd niet van een wandelingetje gekomen. Gert is niet zo'n wandelaar. De buurman zie ik niet meer langskomen. Ik weet eigenlijk niet eens precies waar hij woont. Laat staan dat ik nu nog durf te vragen of hij met Gert een ommetje wil maken.

Waarom vind ik hulp vragen zo moeilijk? 

Hulp vragen. Ik vind het ontzettend moeilijk. Of het nou om bekenden of onbekenden gaat. Waarom is het nou zo moeilijk voor me? Zouden andere mantelzorgers daar wel heel gemakkelijk in zijn? Want anderen kunnen toch net zo goed voor Gert zorgen als ik? Is dat zo? Misschien zit daar een kleine aarzeling bij me. Want houden anderen wel 'ons' dagschema aan, passen ze hun tempo wel genoeg aan, doen ze voldoende moeite om Gerts woorden te begrijpen, houden ze er rekening mee dat voor Gert de hond een van de belangrijkste dingen in zijn leven is en dat je dus ook voor de hond heel lief moet zijn?

Ook ik moet soms aan mezelf denken

Allemaal grote en kleine vragen die het me moeilijk maken om een ander voor Gert te laten zorgen. Maar ook ik ben er inmiddels achter dat ik soms even weg moet, even weer aan het 'gewone' leven moet deelnemen, even door een museum of een boekwinkel wil slenteren, even me gek moet kunnen lachen of in tranen moet kunnen zitten bij een film of theatervoorstelling. Of gewoon wat zaken moet regelen waar Gert niet bij hoeft te zijn. Wil ik dat, dan moet ik wel om hulp vragen. Immers, Gert kan niet een hele dag voor zichzelf zorgen.

''Het lijkt alsof iedereen het vreselijk druk heeft''

Hulp vragen. Ik moet bekennen dat ik buren of kennissen in mijn omgeving nog heel weinig om hulp heb gevraagd. Het is een beetje een smoes als ik zeg dat dit komt omdat we pas drie jaar in onze huidige woonplaats wonen. Een smoes, want hulp vragen aan familie en vrienden doe ik ook maar weinig. Vanuit onze klein geworden wereld lijkt het of iedereen om ons heen het vreselijk druk heeft. Is het niet met het halen en brengen van de kinderen, dan is het wel het werk, de carrière, de fitness, al die sporttoernooien en vakanties. Voor ons lijkt er tussendoor ook nog wat ruimte te zijn. Maar dat is nou net wat voor ons, en met name voor Gert zo lastig is. Even tussendoor. Dat woordje 'even' is er niet meer bij als je dement aan het worden bent.

Een lijstje van mensen die me zouden kunnen helpen

Daarom heb ik in de loop der tijd een lijstje aangelegd van mensen die me zouden kunnen helpen: familie, vrienden, kennissen, maar ook van vrijwilligersorganisaties. Want steeds vaker betrap ik me erop dat ik af en toe echt heel graag wat voor mezelf wil doen. Pak ik dan eindelijk de telefoon om iemand om hulp te vragen, dan blijkt ook maar al te vaak dat mijn blik op die andere wereld lang niet altijd klopt. Veel mensen nemen echt wel de tijd om ons te helpen. 'Even' is gelukkig een heel rekbaar begrip!

- Simone

Dit artikel is ook geplaatst op Dementie.nl, je kunt meepraten op hun forum.