Esther kijkt met warmte terug op haar jaren als mantelzorger

Zorgen zit in haar aard

Al van jongs af aan zorgt Esther graag voor anderen. “Het zit gewoon in me,” zegt ze nuchter. Ze woont in het groene boerenland van de Krimpenerwaard en rijdt drie per week naar Schiedam, waar ze werkt in het Franciscus ziekenhuis. Daar is ze inmiddels acht jaar verpleegkundige.   

Naast haar werk zorgt Esther al jarenlang voor haar zoon Misha, die een verstandelijke beperking, autisme en ADHD heeft. “We hebben vanaf zijn geboorte 15 jaar gedaan over alle dagelijkse handelingen aanleren, want niets is vanzelfsprekend. Hij heeft bij alles sturing en herhaling nodig, denk aan: helpen bij het douchen, tandenpoetsen, schoenen aangeven, fietsen of aangeven dat het tijd is om aan te kleden’’ vertelt ze. “Vanaf zijn achtste werd het ingewikkelder, omdat hij opstandiger werd. Maar hij is mijn kind en je doet wat nodig is.” 

Tussen werk, gezin en mantelzorgen

Naast de zorg voor Misha was Esther de afgelopen vijf jaar ook mantelzorger voor haar ouders. Ze regelde hetgeen wat nodig was: administratie, medische afspraken, contact met artsen en de thuiszorg. Toen haar vader in 2024 overleed en haar moeder in maart 2025, kwam er een periode van stilte en afwikkeling. “Je denkt: nu is het klaar, maar dan begint het pas. Veel regelen en het huis verkopen. Dat doet ook wat met je.”  

Structuur in een druk bestaan

Esther werkt 24 uur per week als verpleegkundige: twee dagen op de cardiologie/ long dagopnames en één dag voor de ondernemingsraad. De vrijdag is haar vaste vrije dag, die ze bewust voor Misha reserveert. Esther: “Dan plannen we samen afspraken in, gaan we erop uit of oefenen we met dagelijkse handelingen. Vrijdag is onze dag.”

Misha woont nu begeleid op een boerderij in Bergambacht, waar hij zich goed ontwikkelt. "Het heeft zes jaar geduurd om de juiste plek voor hem te vinden. Hij groeit daar enorm. Hij heeft een eigen huisje, een vriendin en hij is gelukkig. Dat maakt mij ook gelukkig.” 

Zorgen met je hart, maar ook voor jezelf

Het zorgen zit in Esther haar natuur, maar dat maakt het soms ook moeilijk om haar eigen grenzen te bewaken. “Ik trek de zorgtaken naar me toe. Het zit in mijn aard. Mijn man zegt weleens: 'je moet wat rustiger aan doen'. En hij heeft gelijk. Want ik ga maar door.”  

Ze heeft geleerd dat het belangrijk is om niet alleen voor anderen te zorgen, maar ook voor zichzelf. “Ik ben mezelf meerdere keren voorbijgelopen. Daarom zeg ik nu tegen andere mantelzorgers: let op jezelf. En wees open over wat er speelt, ook op je werk. Een werkgever die met je meedenkt is goud waard.”  

Mooie momenten

Ondanks de drukte, kijkt Esther met warmte terug op haar jaren als mantelzorger: “Het heeft me veel gegeven. Mijn ouders spraken ook altijd hun waardering uit. Mijn vader zei bij elk ziekenhuisbezoek trots: ‘Dat is mijn dochter, maar ook mijn mantelzorger.’ Dat vergeet ik nooit.”  

Ze schiet er vol van. “Het mantelzorgen heeft me tien jaar van mijn leven gekost, maar ik zou het zo weer doen. Omdat het me ook tien jaar aan liefde en mooie herinneringen heeft gegeven. Ik heb er echt bewust van genoten, want je kan het nooit meer over doen.”