Als mantelzorger ben je nooit meer alleen in je eigen huis...

Van vrijheid naar…

Voor het ongeluk, was het leven overzichtelijk en fijn. Hun kinderen woonden op zichzelf. Ze had een leuke baan. Met haar partner genoot ze  van de vrije uurtjes waarin ze er op uit trokken.  Maar vooral ontspanden ze zich in hun huis, hun THUIS. Thuis waar ze zichzelf konden zijn: uitslapen, aanrommelen, lezen, puzzelen, uitgebreid koken en luieren.

Een nieuwe werkelijkheid…

De dag waarop haar partner een ongeluk kreeg veranderde alles. Niemand had het kunnen voorkomen. Het was echt vette pech. De eerste weken rende ze heen en weer tussen ziekenhuis en thuis. Later werd dit het revalidatiecentrum. Tussen hoop en vrees leefde ze. Komt het ooit weer goed? Na ruim een half jaar, mocht haar partner naar huis.

Een nieuw ritme

Met wat aanpassingen van de woning en de nodige hulp zou ze het gaan redden. Zeker weten. Geen haar op haar hoofd die eraan dacht om het anders te doen.De eerste weken thuis was het zoeken naar een nieuw ritme. Haar partner was veranderd: minder actief en wat zwaarder op de hand. Het spreken ging langzaam en kostte veel moeite. ’s Avonds lagen ze noodgedwongen eerder in bed. ’s Ochtends was het wachten op de bus, voor ze naar haar werk kon.

Het sluipt je leven in…

Langzaamaan raakt ze gewend aan de nieuwe structuur. Langzaamaan sluipen ook mensen haar  leven in. De begeleiders van de dagopvang, de buschauffeur, de wijkverpleegkundige, de verzorgende, de logopediste, de fysio, de specialist, de wijkcoach, de ergotherapeut. Langzaamaan raakt haar hoofd vol door alle aanloop, hoe welkom ook. Iedere keer ‘sociaal’ zijn. Er knaagde iets.

Je bent nooit meer alleen

Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat tussen de mensen.  Als ze geïrriteerd door de vermoeidheid en de spanning van zich afbeet richting haar partner, was er een ‘vreemde’ bij. Als ze eens zin had om de afwas op het aanrecht te laten staan, dacht ze aan de verzorgende die de volgende ochtend kwam, en ruimde het dan alsnog op.

Langzamerhand was hun thuis een doorgangshuis geworden waar professionals iedere dag aankwamen. Ze miste de ruimte om zich terug te kunnen trekken in de veilige omarming van hun thuis. Ze had alleen-tijd nodig voor zichzelf en alleen-tijd nodig met haar partner. Privé zonder ‘vreemde’ ogen.

Bovenstaande is gebaseerd op de verhalen die ik de afgelopen jaren heb gehoord.
Gelukkig krijg ik geen hulpverleners in huis.

En hoe is dat bij  jou? Hoe doe jij dat? Hoe bewaak jij jouw privéleven? Deel het in een reactie hieronder.